Kad bi na kladionicama postojala ponuda koja bi se ticala medijske učestalosti pojedinih tema, jedan od najnižih koeficijenata bi vjerojatno bio vezan uz žalopojke o visini poreza na dohodak. Nema sumnje, tzv. poslodavcima je taj porez uvijek prevelik i sasvim je normalno da u redovitom ritmu zagovaraju njegovo smanjenje. No, ono što nije baš sasvim normalno jest ustrajnost mita prisutnog manje više u svim postsocijalističkim zemljama: naš porez na dohodak je najveći u Evropi.
Srbija tu nije nikakav izuzetak, što je primoralo Miloša Damnjanovića s BIRN-a da odradi još jednu rundu razbijanja ukorijenjenog mita. Pritom se Damnjanović pozivao na istraživanja obavljena prije nekoliko godina koja se nikako ne mogu optužiti za ideološku pristranost. Kako je teško pri komparaciji uskladiti različite porezne strukture i mehanizme socijalnog i mirovinskog osiguranja, uglavnom se koristi ukupni udio različitih nivoa i oblika poreznih i drugih davanja u bruto plaći. Tako udio poreznog opterećenja u ukupnom trošku zapošljavanja radnika u Srbiji, na nivou prosječne plaće, iznosi 39%.
Najvažnije je istaknuti da se toliki udio nalazi na razini evropskog prosjeka, čak je i nešto niži. Naime, prosjek na razini Evropske unije se kreće oko 41%. Primjerice, u dvjema najjačim evropskim ekonomijama, udio poreznog doprinosa kreće se na razini od 50% bruto plaće. Dakle, usporedba s evropskim trendovima otkriva da su porezi na dohodak u Srbiji i drugim postsocijalističkim zemljama daleko od rekordnih. Ono po čemu se uglavnom ističu te zemlje po ovom pitanju je niska razina progresivnosti oporezivanja, tj. porezna stopa minimalno i vrlo ograničeno raste u odnosu na visinu plaće. To nas dovodi do zaključka da ova društva puno više od porezne presije opterećuje nejednakost.